HTML (pl hipertekstowy język znaczników) jest podstawowym narzędziem do tworzenia stron internetowych. Pozwala opisać strukturę informacji zawartych wewnątrz strony, a także wygląd tekstu i poszczególnych akapitów. Daje możliwość osadzania w dokumencie hiperłączy, obiektów plikowych, interaktywnych, elementów baz danych. W składni HTML wykorzystuje się pary znaczników umieszczone w nawiasach ostrokątnych, np. ˂body˃ i ˂/body˃ lub ˂p˃ i ˂/p˃.
Przy użyciu znacznika ˂scripts˃ ˂/scripts˃ można na stronie osadzać ciągi instrukcji języków skryptowych (np. JavaScript). Należy zauważyć, że HTML, będąc językiem znaczników, nie jest zaliczany do języków programowania w jego składni nie przewidziano bowiem wyrażeń obliczeniowych, warunkowych czy iteracyjnych. Niemniej jednak możliwość osadzenia w ciele programu kodu języka skryptowego powoduje, że w rzeczywistości posiada on możliwości zbliżone do klasycznych języków programowania.

Popularność swoją HTML zawdzięcza swojej niezależności od systemu operacyjnego i wykorzystywanego sprzętu komputerowego. Pierwsza, dostępna, specyfikacja języka HTML, nazwana HTML Tags (pol. Znaczniki HTML), została zamieszczona w Internecie przez Bernersa-Lee w 1991 i Zawierała 22 znaczniki, tworzące początkowy, prosty szkielet języka. Trzynaście z tych elementów istnieje do tej pory w specyfikacji HTML 4. Nie zamierzam rozpisywać się tutaj o historii tego języka, ani jego kolejnych specyfikacjach. Zainteresowanych odsyłam do specjalistycznych wydawnictw. Ważny jest jedynie fakt, że aktualnie mamy w użyciu specyfikację numer 5, a większość współczesnych przeglądarek radzi sobie zarówno z tą specyfikacją jak i z  poprzednią (HTML 4). W tym poradniku będziemy wykorzystywać ostatnia, piątą specyfikacje języka.